Rochl Feigenberg (1885–1972) – powieściopisarka i eseistka. Urodziła się w Lubaniu na Białorusi w zamożnej rodzinie o tradycjach rabinicznych. Do 12. roku życia kształciła się u mełameda, ucząc się hebrajskiego, jidysz, rosyjskiego. W wieku 15 lat osierocona, przeniosła się do Odessy, gdzie pracowała jako szwaczka. W 1905 roku opublikowała swoje pierwsze opowiadanie. Studiowała w Lozannie. Potem pracowała jako nauczycielka na Ukrainie. Pierwszą swoją książkę, A mame, wydała w 1911 roku. Przeżyła falę pogromów na Ukrainie (1919). W 1921 przeniosła się do Kiszyniowa, a potem do Bukaresztu. Tu publikowała raporty naocznych świadków z pogromów na Ukrainie z okresu rewolucji i wojny domowej. W 1924 roku przybyła do Warszawy. Pisała o życiu Żydów w Polsce. Bywała w Palestynie i Paryżu. Na stałe osiedliła się w Palestynie w 1933, gdzie założyła grupę do tłumaczenia literatury z języka jidysz. Nadal pisała w jidysz, ale hebrajski stał się jej głównym językiem.Wydała ponad 10 powieści, tłumaczeń i dokumentów historycznych na tematy żydowskie, literackie i feministyczne. Zbiór wspomnień Di kinderjorn [Dziecięce lata] ukazał się na łamach „Dos Naje Lebn” w 1905 roku (w formie książkowej w 1909), zawiera silnie spersonalizowany opis dzieciństwa i dojrzewania dziewczynki w rodzinie żydowskiej. Autorka sięga jednak w opisie historii swej rodziny aż do dziejów pradziadka, a zatem początków wieku XIX. Przedstawia również skutki represyjnej polityki carskiej. Feigenberg ukazuje wiele interesujących szczegółów dotyczących codzienności Żydów. To, co wyróżnia wspomnienia Feigenberg, to wiek autorki – w momencie ich wydania miała zaledwie 20 lat, czyli nie były one pisane, jak większość pamiętników, z dużego dystansu czasowego.

Fotografia pochodzi z archiwów: Gnazim archive of the Hebrew Writers Association in Israel