Icchok Lejb Perec (1852–1915) – klasyk literatury żydowskiej, uznawany za jednego (obok Mendele Mojcher Sforima i Szolem Alejchema) za trzech „ojców założycieli” nowoczesnej literatury jidysz, jednak najbardziej z nich związany z kulturą Żydów polskich. Perec urodził się w Zamościu – ważnym ośrodku haskali. Oprócz tradycyjnego wykształcenia żydowskiego zdobył również na tyle świetną znajomość języka polskiego i kultury polskiej, że literaturę jidysz początkowo czytał za pośrednictwem polskich tłumaczeń Klemensa Junoszy. W domu z żoną i synem rozmawiał po polsku, a niektóre utwory w jidysz drukował pod imieniem Leon –nie Lejb. Świadczy to o sprzyjaniu Pereca, przynajmniej na pewnym etapie, ideom integracjonizmu. Literatura polska była niewątpliwie ważnym źródłem inspiracji dla jego twórczości w jidysz, ale kwestia jej wpływu na dzieła, które napisał, nie zostało do tej pory wyczerpująco zbadane. Perec w 1889 roku opuścił Zamość po utracie uprawnień do wykonywania zawodu notariusza i Warszawa stała się ośrodkiem jego działalności literackiej. To tutaj prowadził salon, w którym spotykali się artyści, pisarze i działacze kultury jidysz. Stanął na czele żydowskiego środowiska intelektualnego i postrzegany był jako jego symbol. Głosił, że należy podnieść prestiż języka jidysz tak, aby mógł on stać się elementem scalającym cały naród, aż do zaniku podziału na masy mówiące w jidysz i elity posługujące się innymi językami (rosyjskim czy polskim).

Pierwszy tom swoich wspomnień Perec opublikował w 1913 roku pt. Majne zichrojnes [Moje wspomnienia]. Z powodu śmierci nie zdążył napisać kolejnych tomów. We wstępie określił je jako przede wszystkim klucz do swoich dzieł. Książka zawiera dziewięć rozdziałów koncentrujących się na okresie dzieciństwa i młodości, przedstawia rozwój intelektualny i emocjonalny pisarza. Perec skupia się na procesie swojego kształcenia – tradycyjnej nauce w chederze i bejt-midraszu, ale również na wpływie edukacji mniej formalnej – poprzez własne lektury, kontakt z nie-Żydami, wpływ haskali. Opisując zdarzenia ze swojej biografii, tworzy barwne portrety postaci i miejsc ze wczesnego okresu swego życia (Zamość i Szczebrzeszyn). Główne powody, dla których warto przetłumaczyć wspomnienia tego autora, są następujące: z perspektywy żydowskiej ukazane są tam warunki życia w Polsce w okresie zaborów, powstanie styczniowe oraz relacje polskożydowskie; jego wspomnienia przedstawiają modelową biografię żydowskiego chłopca, który przechodzi drogę od dzieciństwa warunkowanego tradycją i religią do młodości, będącej okresem otwierania się na postawy oświeceniowe i wpływy zewnętrzne.