Izrael Joszua Singer (1893–1944) – urodzony w Biłgoraju, był bratem oraz mentorem najsłynniejszego po drugiej wojnie światowej pisarza jidysz – Baszewisa i mniej znanej pisarki – Hindy Ester. Jego rodzina po opuszczeniu Biłgoraju i pobycie w Leoncinie, a potem Radzyminie, w 1908 roku przeprowadziła się do Warszawy. On jednak, chcąc zostać malarzem, przez jakiś czas nie mieszkał z rodziną, lecz żył w komunie artystów. Zafascynowany ideami rewolucyjnymi wyjechał w 1918 roku do Kijowa i Moskwy, gdzie nawiązał kontakty z awangardowymi pisarzami Ukrainy i Rosji, ale pod koniec 1921, rozczarowany komunistyczną rzeczywistością, powrócił do Warszawy. Był prozaikiem – realistą, wykorzystującym zdobycze naturalizmu; styl jego pisarstwa nie do końca wpisywał się w poetykę awangardowej grupy „Chaliastre” (Hałastra), do której należał. W 1922 roku Singer opublikował tom opowiadań Perl [Perły], który zwrócił uwagę Abrahama Cahana – redaktora nowojorskiego pisma „Forwerts”; przedrukował on na łamach gazety tytułowy utwór ze zbioru Singera, proponując autorowi posadę korespondenta i stałego współpracownika. Największą sławę przyniosła pisarzowi powieść wydana w 1933, Josie Kalb, zawierająca fascynujący, ale również dramatyczny obraz ludzkich instynktów i namiętności wkomponowanych w realistyczne przedstawienie życia i obyczajów dworu chasydzkiego w Galicji. Drapieżny, śmiały, a zarazem doskonały styl Singer zademonstrował także w sadze rodziny łódzkiej Di brider Aszkenazi [Bracia Aszkenazy, wyd. pol. 1998], którą niekiedy określa się jako żydowską Ziemię obiecaną. Od 1933 pisarz mieszkał w Nowym Jorku, gdzie wydał jeszcze dwie ważne powieści: Chawer Nachman [Towarzysz Nachman; 1938], która obnaża płonność nadziei, jakie pokładali młodzi Żydzi w komunizmie, oraz Di miszpoche Karnowski [1943; Rodzina Karnowskich, wyd. pol. 1992], która ukazuje dzieje trzech generacji niemieckich Żydów. Zbiór wspomnień Fun welt wos iz niszto mer [O świecie, którego już nie ma] rozpoczyna koronacja cara Mikołaja II, która miała miejsce w maju 1896 roku; mały Singer miał wtedy niespełna trzy lata. Końcowe rozdziały książki to przełom lat 1906 i 1907, kiedy rodzina trzynastoletniego Izraela podejmuje decyzję o przeprowadzce do Radzymina. Historie opowiedziane przez pisarza dotyczą głównie Leoncina oraz Biłgoraja, czyli terenów ówczesnego Królestwa Polskiego, będącego od 1832 roku częścią Imperium Rosyjskiego; pokazują zderzenie żydowskiej tożsamości chasydzkiej z trendami tradycyjnej ortodoksji oraz z rewolucją obyczajową początku XX wieku.