Jecheskiel Kotik (1847–1921) – urodzony w Kamieńcu Litewskim pisarz i działacz społeczny, pochodzący z zamożnej rodziny chasydzkiej. Otrzymał tradycyjną edukację, ale pod wpływem haskali stał się integracjonalistą. W 1877 roku osiedlił się w Kijowie, a po fali pogromów w 1881 przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do końca życia. Prowadził tu niewielką kawiarnię na Nalewkach, która stała się miejscem spotkań intelektualistów, pisarzy żydowskich, aktywistów. Angażował się też na dużą skalę w działalność społeczną (zajmował się m.in. organizowaniem pomocy dla przybywających do Warszawy Litwaków). W 1912 roku zaczął pisać swój pamiętnik Majne zichrojnes [Moje wspomnienia], uznawany obecnie za jedne z najważniejszych wspomnień powstałych w języku jidysz. Opublikowane zostały w dwóch tomach w latach 1913–1914 i obejmują dzieje rodzinne czterech generacji. Kotik przedstawia w nich bogatą panoramę społeczną: od cadyków, chasydów, misnagdów, ludzi uczonych i prostych, pobożnych i heretyków po handlarzy, nauczycieli i muzykantów. W obrazie przeszłości autor uwzględnia relacje między Żydami, władzą carską i polską arystokracją oraz ważne wydarzenia historyczne (np. polskie powstania narodowe). Zawarł w nich również obraz życia społeczności żydowskiej w sztetlu, ale w przeciwieństwie do wielu dzieł XIX i XX wieku – przedstawiony bez apologetyki, krytyki i nostalgii.