Sara Szenirer (1883–1935) – inicjatorka i założycielka sieci nowoczesnych szkół ortodoksyjnych dla dziewcząt Bejs Jakow (Dom Jakuba). Pochodziła z krakowskiej rodziny chasydzkiej, ale wykształcenie zdobyła w polskiej szkole powszechnej. W domu pogłębiała swą wiedzę z zakresu religii żydowskiej. Po wybuchu wojny w 1914 roku wyjechała z Krakowa do Wiednia, gdzie słuchała wykładów rabina Mosesa Davida Flesha. Te umocniły ją w przekonaniu, że musi podjąć działania, by przeciwdziałać akulturacji żydowskich dziewcząt i kobiet, a najlepszym sposobem będzie przekazywanie im wiedzy z zakresu tradycji, religii, historii i języków żydowskich. Pod koniec lat 30. działało już ponad 250 placówek Bejs Jakow (także poza granicami Polski), w których kształciło się ponad 40 tys. dziewcząt. Sara Szenirer jako inicjatorka ruchu już za życia stała się legendą w środowisku ortodoksyjnym. Jej postać była otoczona czcią, nazywano ją matką sukcesu szkół Bejs Jakow. Niepublikowany do tej pory, zachowany w rękopisie dziennik pisany po polsku obejmuje lata 1910–1911 (ale niektóre zapiski sięgają roku 1908), kiedy Szenirer nie była jeszcze znaną postacią. Jest to niezwykle ciekawy materiał, pokazujący związki przywódczyni Bejs Jakow z kulturą polską (uczęszczała do teatru i na wykłady publiczne). Poza tym ujawnia on, że Szenirer przeżyła nieszczęśliwe małżeństwo (w oficjalnych biografiach nie pojawia się żadna informacja o tym fakcie). Pamiętnik pisany w jidysz, którego tłumaczenie również zostanie opublikowane, obejmuje okres późniejszy (1917 ) i zawiera już bardziej oficjalną wersję życiorysu, z silnym akcentem położonym na dojrzewanie do pełnienia misji wśród kobiet żydowskich.